miércoles, 16 de marzo de 2011

O rol, ese descoñecido

Vamos a falar agora do xogo de rol, principalmente do xogo de rol de mesa, xa que temos pensado continuar cos videoxogos de rol máis adiante.

En primeiro lugar, considero que debo facer unha introducción a este mundo. A principal razón é a inexistencia unificada dunha cultura de rol en Ourense; se non que, máis ben, perviven comunidades illadas de xogadores; o cal fai inviable unha exposición 'a saco' dos xogos basándome no elevado nivel de coñecemento do lector. Para aqueles que o consideredes demasiado introductorio, pido desculpas, non o quero eu, así mo ordena Ao, pero considero que os demais lectores apreciarán que comece dende o principio.

Que é un xogo de rol? Atendendo como dixen ós xogos de mesa, consiste nunha reunión de amigos dispostos a asumir un papel específico e a colaborar (inda que como saben os expertos, isto é máis complexo do que expoño aquí ) para a consecución de obxectivos comúns. Estes poden ser moi variados e dependen fundamentalmente da ambientación do xogo en si. Unha vez soltada esta definición, debo engadir que probablemente o xogo de rol sexa o xogo máis flexible do mercado. Existen xogos para todos os gustos, afeccións e ambientacións, de tal xeito que se algunha vez quixeches vivir a un ogro, un jedi, ou un axente secreto, podes. De feito, existe un xogo para cada papel, ou polo menos, con esa ilusión pervivo neste mundo.

Podedes ver que expuxen varias diferencias con todo xogo coñecido. A principal é a colaboración. Contra o que pensa a maior parte da poboación, o xogo de rol é unha experiencia social, onde debes mostrar ganas de cooperar para poder leva-lo personaxe adiante, a diferenza de tódolos demais, coma o xadrez, as damas, o parchís ou calquera outro xogo de taboleiro, onde o que importa é gañar. Este xogo non se articula na figura do campión, se non que se pon en relieve un concepto tan importante como é o equilibrio entre participantes, de tal xeito que todos os que toman parte no mesmo se divirtan.

Outra diferenza básica é que o xogo de rol non está escrito. Si, ten un conxunto de normas, pero cada partida é diferente. Isto débese a peculiar forma de xogarse.
Debemos distinguir dous tipos de xogador, o que representa un papel, que é o personaxe xogador, e aquel que orquestra todo, dando un transfondo, ambientación e xustificación, así como asegurar o cumplimento das normas do xogo. Este extraño entre os xogadores é o director do xogo, árbitro, máster ou como preferimos algúns, DEUSES. A labor do director é proporcionar o comezo, o marco da historia a reperesentar, e que os personaxes deben ver como xustificación para a súa aventura. Ata ahi describín a un guionista. Non obstante, temos unha grande diferenza, o master non escribe guións. Son os personaxes, a través dos xogadores, quen decide como actuar nun exercicio soberbio de improvisación por ambas partes.

Deste xeito, a historia que vive cada un representando o seu papel, é aleatoria e improvisada, e vaise construíndo paso a paso por todos.

Por outra banda, e aínda que representar é tremendamente divertido, non podemos simplemente imaxinar sen límite. A forma de conseguir algo de realismo, e que convirta este magnífico esforzo colectivo nun verdadeiro reto, aportando aleatoriedade, subindo a tensión e convertíndose nun xogo e unha diversión en si mesma, é o aporte de dados. Os dados e tiradas, ademais de ser unha das partes máis divertidas do xogo (e dou fe diso, quizais os non iniciados non me entendades, pero seguro que si os expertos), confiren a sensación de perda de control das accións que fai pensar na acción que vamos a realizar dúas veces. Deste xeito, non vale con dicir: 'salto ese precipicio de 15 metros de ancho', se non que terás que encomendarte á  Fortuna, esa esquiva deusa, dadora de épicas victorias e tristes desenlaces ( e moitas veces cómicos).

Xa só falta engadir uns detalles cosméticos. Para cada xogo de rol existen unhas regras escritas, que máis ou menos debemos coñecer ( aída que a regra máis importante dos xogos de rol é que son só directrices, non mandamentos en pedra); recopiladas nun ou máis libros, e que constitúen o marco, xa que na maior parte se describen os mundos, visións, mitoloxías e criaturas dos mesmos; unha folla de personaxe, onde anotar as características relevantes do mesmo, e habitualmente, aínda que non necesario, un taboleiro e miniaturas para representa-las accións máis comprometidas. Salvo libros e miniaturas, os dados son tremendamente baratos, o que convirte isto nun dos hobbies máis baratos que existen, sobre todo coa invención da descarga de libros piratas escaneados por todo fillo de veciño ( en próximos post aparecerán direccións para obtelos, pero non o digades en alto, que seica é ilegal).

Deste xeito espero convencervos a que vos unades a esta comunidade, recordando as vantaxes que proporciona este mundo ( pese a loitar contra a imaxe sectaria dos roleiros, creo que a frase anterior resulta contraproducente). En próximos post iremos desgranando máis este mundo, expoñendo os máximos exponentes do xénero, así como os novos que vaian saíndo.

Nada máis por hoxe, só deixarvos esta dirección ó artigo de wikipedia, para aqueles que non poidan esperar a saber un pouco máis da historia e desenvolta dos xogos de rol, recomendo especialmente a encendida defensa do apartado vantaxes e desvantaxes dos xogos de rol.

http://es.wikipedia.org/wiki/Juego_de_rol

Non esquezades saír de casa sen un coitelo de prata, non sabedes cando poderedes atoparvos cun lobishome.

5 comentarios:

  1. Bo artigo. Non sei se na Casa da Xuventude de Ourense se organizan algunha vez partidas de rol, pero de outro tipo de xogos si que hai.

    Como un apunte, direi que existen xogos de taboleiro nos que tamén existe a cooperación e colaboración entre os participantes para gañarlle ó xogo (Arkham Horror, un do Señor dos Aneis, Noviembre Rojo), pero efectivamente, existe un fin que é gañar. E dende logo, cíñense ó reglamento e non son nada flexibles nese sentido.

    ResponderEliminar
  2. Buena introducción. Con permiso me gustaria perfilar dos detalles. Identificar al master o director de juego con un dios es tan facil y divertido como incorrecto, el master no puede "hacer lo que quiera" ni arruinar la vida de uno de sus personajes "por que si"(tienen que mediar al menos dos tiradas de dado XDDD).

    Y para los que podais ser muy morales y creais que piratear cualquier cosa está mal. Os aseguro que en este mundillo como en cualquier otro se abusa del consumidor, con la diferencia de que como somos pocos tocamos a mas abusos por segundo.Como ilustración os diré que Devir(por ejemplo) te puede cobrar por una pantalla de juego(basicamente un carton con dibujos que esconde las accioens del master) hasta 12 euros.

    ResponderEliminar
  3. Discrepo con Minos. En un juego de rol leí que el master no puede hacer trampas, porque el master decide. El master tiene poder suficiente para decidir que un jugador se convierte en un champiñón fucsia. Otra cosa es que esos jugadores vuelvan a jugar ocn un master que abuse de su poder de ese modo...

    Pero no, el master no es un dios (ahí si que concuerdo) porque el master decide lo que los dioses hacen. Estátan por encima de los dioses que puede decidir si mueren o no... o cuantos hay y que habilidades tienen...

    Gran blog, os conoci gracias a un enlace de PGrande en el caralibro, y espero seguir leyendoos. Si me permites una crítica, yo prefiero hablar de juegos de rol "de libro" en lugar de juegos de rol de mesa, para evitar confusiones que podrían ocurrir más tarde.

    ResponderEliminar
  4. Nuestras discrepancias Almostel se basan en un equivoco. Tu cita es totalmente veridica y una de las mas criticadas por aquellos jugadores(casi ninguno) que se dignan a leer las partes de los libros para el master. Si no puedes hacer trampas por que tu decides cuales son las normas, es parte de tu trabajo.
    Pero hay una regla que no te puedes saltar, la única importante y que suele estar al principio: Esto es un juego y todos tienen que diviertirse.
    Y si puedes convertir a un personaje en un champiñon fucsia y hasta lo puedes hacer digamos con derecho y puede que todos, incluso el convertido disfrutem, pero al fin al cabo estás sujeto a las circunstancias. A eso me referia, no eres libre ni tienes tanto poder como parece si entiendes lo básico osea que el master está hay para los jugadores y no al reves.
    Coincidimos en nuestra linea de pensamiento pero me parecio importante remarcar esto.

    ResponderEliminar
  5. De feito, voume unir a esta liña de conversa engadindo que pese ó que a maioría dos xogadores pensa, o master non xoga contra eles (poñer dificultades é necesario para o xogo) se non para eles.
    A ver se me explico,por moito que complique o master unha partida, non o fai para dominar os seus xogadores, se non para que estes atopen diversións. De feito, teño comentado moitas veces que o master ten a obriga de evitar que os seus personaxes morran, polo menos de entrada (recordemos que hai mortes necesarias, ben por circunstancias do guión, ben porque un xogador debe aprender a non facer estupideces) pero basicamente debes mante-los con vida, o cal fai que debas regular os encontros que teñan os teus personaxes, para que estes sobrevivan a priori (outra cousa é se eles sexan parvos, ti non tes culpa) convertíndose no máis complexo cando preparas partidas.
    Noutra orde dos acontecementos, benvido sexas ó averno, e acepto sen reticencias a túa correción, pretendía evitar equívocos cos xogos de rol en vivo, pero non me din conta de que hai moitos de taboleiro (o mesmo D&D tivo unha versión durante 20 anos), a partir de agora referireime a eles como é debido

    ResponderEliminar