miércoles, 9 de noviembre de 2011

O retorno do eterno reporteiro de tupé

Se recordamos, a nosa infancia (ou polo menos a miña) estivo plagada de tebeos, entre eles os de certo reporteiro belga creado polo fantástico Hergé.

Imaxe clásica de Tintín, por Hergé
Heroe nacional, a Tintín só lle faltaba isto, unha grande superproducción. Para isto, se embarcaron grandes nomes de Hollywood como son Spilberg e Peter Jackson, apostando por unha tecnoloxía que supoñemos será a próxima grande revolución da animación. Refírome por suposto á captura de movemento. Pódovos dicir sen dúbida, despois de estar no cinema recreándome a vista con esta marabilla visual, que é dun exacto sen precedentes.
Para os que temos pouca idade, pero inda a suficiente, recordamos como Toy Story, dos estudos Pixar, foi unha auténtica revolución na animación do momento, e trouxo consigo a apertura dun novo xénero na mesma, que se adueñou con facilidade do mercado, como foi a animación en 3D por ordenador.

Fotograma da película, como vemos, o espíritu persiste
Pois ben, afirmo sen enroibarme e con rotundidade que esta é a nova Toy Story, no tocante á incrible calidade visual que desprega e á novidade que supón para o espectador. Con dicirvos que nalgún plano podías entreterte contándolle os pelos da barba ó capitán, e crédeme, nunca daríades alcanzado a cifra, podedes imaxinar a que grao de realismo nos enfrontamos.

Todo isto, sen perder de vista que non estamos a rodar unha nova Avatar, se non que agora estamos a falar dunha adaptación a un cómic con moita historia e unha grande lexión de fans. Moitos (entre eles eu mesmo) pensamos que tanto o director coma o productor se estaban a meter nun berenxenal do que malamente podían saír.

Non obstante, lograron o que considero unha obra mestra do xénero, por varias razóns:

             - En primeiro lugar, pola súa espectacular posta en escena (e non creo que deba dar máis argumentos a favor, non?)

             - E en segundo lugar, pola súa perfecta adaptación. Realmente respiras a atmósfera do personaxe de Hergé e mais dos seus inestimables compañeiros en todo o filme. É bárbaro, todo é como realmente o imaxinabas. Ademais diso, as actuacións son soberbias ( non esquezamos que acó se levou un proceso a medias entre debuxo e realidade, polo que os actores puxeron e moito da súa parte).

Só debo salientar dúas cousas que me resultaron extrañas. Por unha banda, recordo que a Tintín non o amilanaba a acción, pero paréceme lixeiramente violento, por outra, o capitán Hadoc é tal e como o recordaba, pero faltoulle incluso un pouco máis de labia na hora de lanzar improperios (estivo moi falangueiro, pero recórdoo máis locuaz inda).

Polo demais, Tintín e Milú son realmente eles, Hernández e Fernández seguen a ser igual de aparvados e os malos seguen a ser despiadados e sen corazón.

A película é moi recomendable, por tanto, xa que ten a carga suficiente de misterio, descubrimento, exotismo, humor e moralidade, de tal forma de que é apta realmente para todos os públicos, non precisas ser un neno para quedar extasiado con ela (aínda que por suposto, axuda)


Para os que aínda así estades dubidosos, ou os que queredes ir abrido o padal, acó tendes o tráiler de Las Aventuras de Tintín: El secreto del Unicornio.

Por último, para os que se lles faga pouco, recordade que Peter Jackson prometeu dirixir outras dúas películas de Tintín. Agardo con ansia ese momento!

martes, 26 de julio de 2011

Cando te descubres vendo Disney Channel

Como podedes ver, este artigo trata sobre un fenómeno sorprendente, polo menos dende a miña óptica.

Vouvos a falar dunha serie que descubrimos por casual e sen a cal non podemos vivir, trátase de Phineas y Ferb, producción orixinal do Disney Channel que debemos destacar pola calidade do seu guión.

A idea do capítulo é moi sinxela: Phineas, o roibo de cara triangular e mailo seu irmán Ferb, un inglés adoptado de pelo verde, atópanse coma nos agora de vacacións de verán. Para solventar as aburridas tardes de verán, cada día suxiren unha nova idea, construír unha montaña rusa, arrenxar unha máquina do tempo ou crear unha praia no xardín son unhas das felices ideas que terán estes pícaros.

Para darlle máis salsa ó asunto, temos a Candace, a irmá cotilla, a cal ten como plan de verán falar por teléfono coa súa mellor amiga, intentar ligar con Jeremi e sobre todo e ante todo, denunciar cada día a aventura que Phineas e Ferb estean a facer.

Ademais, tamén teremos a colaboración de Perry, o ornitorrinco mascota de ambos, o cal é un axente segredo (axente P, descubriredes que os nomes son moi orixinais) que permanentemente pelexa contra o Dr. Doofersmith, o malvado propietario da Doofersmith Evil Inc, a cal se dedica a crear absurdos plans para a dominación da área dos Tres Estados. As pelexas recurrentes entre eles aportan un aquel de gracia, ademais de servir como recurso que borra e elimina as megaconstruccións ás que Phineas e Ferb son tan aficionados xusto a tempo para que a nai, capítulo tras capítulo e para desesperación de Candace, non os pille coas mans na masa.

Se lle prestades unha atenta ollada ós capítulos descubriredes un elenco de secundarios bastante bó, dende os compañeiros de curso dos irmáns como os pais ( envexable o papel do pai destes pillos, adoro a ese tío). E por suposto, o que acaba por conquistarnos é a calidade dos seus diálogos, que non deixan indiferente a un bo friki. Ademais, e como bos debuxos Disney, teñen un apartado musical máis que decente.

Polo tanto e en resumo, unha serie altamente recomendable, a cal inevitablemente vos fará descubrir vendo coma parvos Disney Channel!

sábado, 2 de julio de 2011

VIDEO LUEGO JUEGO

Bueno, bueno, bueno … Después de la sequía que ha habido en este último mes, me complace volver abrir (si es que alguna vez estuvieron cerradas) las puertas de los infiernos, para que los más incautos se adentren y disfruten de las “pesadillas” que aquí les mostramos. Y... ¿qué mejor que para ir abriendo boca que un repaso sobre el mundo del videojuego?

Hacía tiempo que venía mascando la idea de hablar sobre el E3, pero entre una cosa y otra (primero por falta de tiempo – estudios -, luego por vagancia) he ido retrasando el momento, pero pienso que nunca es tarde para hablar sobre este maravilloso evento y por ello lo voy hacer. Comencemos.

Nadie puede negar que el futuro de los videojuegos haya sido mostrado. Esto es posible gracias a que las grandes novedades que nos aguardan han sido presentadas en el famoso evento Electronic Entertainment Expo, o más conocido como E3, que para quien no sepa lo que es esto, le puedo decir que se trata de una de las grandes convenciones sobre videojuegos. Se viene realizando desde el año 1995, en la cual los desarrolladores de videojuegos muestran sus nuevas criaturas que harán las delicias de muchos. Y esta es su faceta, enseñar al mundo lo que se avecina en cuanto a videojuegos se refiere, por lo que aconsejo que vayáis preparando los baberos chicos.

No voy a pararme más hablando sobre el E3, quien quiera y esté interesado en conocer su historia ya sabe donde tiene que buscar.

Hace poco más de dos semanas de la celebración de la última E3 (del 6 al 9 de junio del 2011), y he tenido tiempo para deglutir lo que se nos ha mostrado, que no es poco. Ahora aquí en este artículo, lo único que me propongo es resaltar, en mi opinión, los puntos estrella de la convención, así como dar una pequeña valoración personal sobre ellos.

Es complicado saber exactamente por dónde empezar, sin embargo, creo que me daréis la razón si empiezo por lo que considero y consideran una de las noticias más destacadas: la nueva máquina de Nintento, la denominada Wii U. Sucesora de la Wii actual, con más potencia (en principio más potente que las actuales PS3 y Xbox 360) que tampoco es de extrañar, han tenido cinco años de desarrollo desde que salieron sus rivales. Lo que esto viene a decir, es que soportará juegos en alta definición; y como no, viene con diversas innovaciones en su haber, especialmente a destacar su mando, con pantalla táctil y dos sticks analógicos, lo que nos permitirá jugar tanto en el propio mando como en nuestra tele de alta definición; aunando así en una misma consola, los principios de la portátil DS como los de la Wii. Esto implica, que el mando a manejar entre nuestras manos será de un tamaño bastante superior a lo que nos tiene acostumbrados Nintendo, pero esto, en principio, no debería ser una molestia; según informaciones, es muy ligero y cómodo.

Iwata con la Wii U

En cuanto a las especificaciones técnicas del monstruo de Nintendo no se sabe demasiado, por lo que de momento, no haré comentario alguno al respecto. Ya habrá tiempo de realizar críticas a esta nueva consola en cuanto a su potencial se refiere. Lo que sí puedo decir, es que para almacenar todos los datos y para su posterior lectura en la consola, se propone y se confía en discos ópticos de alta densidad con una capacidad de 25 gigas.

Otro aspecto que se puede comentar respecto de Wii U, es que muchas compañías se han mostrado interesadas en crear juegos para esta máquina como es el caso de Electronic Arts, THQ, Ubisoft o la misma Irrational Games.

Esta nueva máquina de Nintendo saldrá para la primavera del 2012 adelantándose así una vez más a Sony y Microsoft que de momento no se han pronunciado respecto a las sucesoras de sus videoconsolas de sobremesa. Pero este es un juego al que ya nos tiene acostumbrado la compañía nipona. Siempre va “un paso por delante” de sus competidores. Lo mismo ocurrió con Wii, y ahí la tenemos como una de las consolas más vendidas del mercado, y con grandes beneficios para la compañía. Supongo que quieren volver a hacer la misma jugada, aportando como siempre innovación a su estilo de juego y acercándose más al público casual que al hardcore, y hasta la fecha le ha dado buenos resultados.

Lo que si tengo claro, es que una vez más la videoconsola de Nintendo se volverá a quedar atrás, en cuanto a potencia se refiere, frente a sus dos rivales, porque ya conocemos a Sony y Microsoft y de lo que son capaces de realizar. Las sucesoras de PS3 y Xbox 360 apuntan a ser una locura, esperemos que sea cierto. Aunque hay que decirlo todo, seguirán estando por detrás de la plataforma rey el PC, que ya hoy en día le lleva años luz de ventaja, eso sí, si quieres un ordenador potente eso requiere un desembolso más que considerable, y lo peor de todo es que al cabo de un mes lo que te has comprado como lo último de lo último ya no sea así, y esto es lo malo de esta industria, todo evoluciona demasiado aprisa y no te da tiempo de disfrutar de lo que tienes.

La otra consola mostrada en la convención, pero esta portátil, ha sido la sucesora de PSP, la portátil de Sony, la denominada PS Vita, y por lo que se ha mostrado en el E3 todo apunta a que se puede convertir en la reina de las portátiles, siendo un duro rival para la Nintendo 3DS. ¿Qué es lo que hace grande a esta consola? Bueno, son muchos los aspectos que la hacen destacar, como pueden ser su potencia, parece casi imposible que algo tan pequeño tenga tanta capacidad, así como su apuesta por la innovación. Esta videoconsola a diferencia de su predecesora dispone de dos sticks analógicos así como de pantalla táctil con mayor resolución al igual que un panel multitáctil trasero, haciendo todo ello que la experiencia de juego sea mucho más atrayente e intuitiva además de divertida, claro. Pero no queda ahí la cosa sino que la portátil de Sony también viene con dos cámaras incorporadas que permitirá poder jugar con realidad aumentada. No podemos olvidarnos tampoco del micrófono incorporado.

ps vita

En cuanto a su batería, parece ser que tendrá la misma durabilidad que la de PSP, aunque según afirman, cuanto más potente sea el juego, es decir, cuánto más recursos requiera de la máquina para moverlo, menor será la duración de la batería.

Además con PS Vita se dice adiós al formato UMD de almacenamiento que tenía PSP, y se da la bienvenida a un nuevo formato, una especie de memoria “flash” denominada tarjeta NVG propiedad de Sony, con una capacidad de entre 2 y 4 gigas, de los cuales un porcentaje en torno al 5 será reservado para guardados, parches, etc.

Así es la nueva portátil de Sony toda una delicia, todo un monstruito que podrás llevar a cualquier parte para disfrutar de una experiencia que promete ser embriagadora. Habrá que darle tiempo para ver cómo termina esta nueva apuesta de Sony.

Por último tenemos a Microsoft que fue la única compañía que no mostró nada nuevo en cuanto a hardware se refiere. Pero eso no le hizo ser menos ya que el catálogo de videojuegos con el que cuenta en su haber es para babear, haciendo de Xbox 360 una máquina muy apetecible con un precio extraordinariamente asequible. Porque no me digáis que con un catálogo que cuenta con Mass Effect 3, Assasin’s Creed Revelations, Gears of War 3 y el también anunciado nuevo Halo, es decir Halo 4 (del que de momento no se sabe mucho más que eso, pero bueno es una gran noticia para los propietarios de una Xbox) ¿quién dice que no? Amén de sus nuevas propuestas, entre las que cabe destacar las orientadas a darle mayor impulso a Kinect (para quien todavía no conozca esta herramienta de Microsoft le puedo decir que es una cámara que capta tus movimientos y los implementa en el juego, así según te mueves actuará tu alter ego en el videojuego) Una herramienta sin duda muy versátil y que de momento parece ser que le están dando buenos resultados a los de Microsoft, aunque no está exenta de algunos problemillas que se van solucionando poco a poco, sobre todo, cierto retardo desde que tú haces el movimiento hasta que es captado y realizado en el juego; además de la necesidad de un espacio amplio para jugar ,mínimo tres metros entre tú y el aparato, sin nada de por medio.

Por último, pero no por ello menso importante, toca hablar de los videojuegos que harán disfrutar a muchos. ¿Por dónde empezar? Bueno, si tengo en cuenta la impronta que me ha dejado uno de ellos, es mi deber y obligación comenzar hablando de Mass Effect 3 desarrollado por Bioware. Pienso que no es necesario decir que es y que representa Mass Effect, pero por si acaso, y para que quede claro; las palabras Mass Effect son sinónimo de brillantez y buen hacer. Mass Effect supuso y supone en la actual generación una de las mejores sagas. Es sin lugar a dudas, la mejor ópera espacial hasta la fecha y uno de los mejores videojuegos acción RPG que te puedas encontrar en el mercado, por no decir el mejor, con una historia increíble y unos personajes inolvidables; con sus propias preocupaciones, sus propios sentimientos y forma de ser. Gráficamente luce muy bien y la inmersión es extraordinaria. Quien todavía no lo haya probado que sepa que está en pecado, porque obras maestras como estas, uno no se las puede perder.

Después de sus dos antecesores Mass Effect 3 augura un final de lo más épico y una lucha encarnizada sin cuartel. Pero tranquilos, a nuestro lado está el Comadante Shepard, una auténtica leyenda viva. Hagas lo que hagas nunca serás mejor que él, porque el Comandante Shepard es la hostia. A mi parecer uno de los personajes más carismáticos de la historia de los videojuegos, pero no el único como podréis comprobar.





Del siguiente juego del que me veo obligado a hablar es de Assassin’s Creed Revelations, tercera entrega de la saga de asesinos desarrollada por Ubisoft, que promete desvelarnos muchos de los enigmas que envuelven está historia de acción, aventura y ciencia ficción. Lo primero que te sorprende la primera vez que juegas a Assassin’s Creed es que no todo es lo que parece, pero bueno, esa es una historia que me reservo cuando haga la reseña sobre dicha saga. Centrándonos en la muestra por parte de Ubisoft de su tercera entrega, hay que decir que pinta muy, muy bien. Una vez más con ciudades rebosantes de vida y llenas de intrigas, que podrás explorar saltando de tejado en tejado y trepando por cualquier superficie que se te antoje. Y la ciudad elegida esta vez e4s nada más y nada menos que Constantinopla, y que una vez más, será a través del ya conocido y carismático Ezio, que la vayamos descubriendo, así como dar respuesta, por fin, a muchas de las preguntas que se nos habían planteado en las anteriores entregas poniendo así fin tanto a la propia historia de Ezio como a la del ya mítico Altair. Para ello contaremos con nuestras herramientas ya concidas pero además contaremos con un nuevo gadget en nuestro haber, caso del gancho que nos servirá para deslizarnos por cuerdas, al mismo tiempo que se nos desvelará como un arma increíblemente eficaz, con el permiso de las cuchillas ocultas claro. Además habrá un sinfín de añadidos con el fin de hacer todavía más, si cabe, una experiencia de juego gratificante.





El tercer juego del que debo hacer mención no es otro que Bioshock Infinite. La compañía Irrational Games parece que lo ha vuelto a conseguir. Después de sumergirnos en las profundidades de Rapture, y vivir una de las aventuras más macabramente bien hechas, nos trasladan ahora a la otra punta, al cielo infinito, pero sin perder un ápice de lo que supuso Bioshock. Una vez más nos encontramos en un mundo inmersivo y macabro, que intentará de nuevo hacer las delicias de los jugadores, a través de la ciudad en los cielos de Columbia. Donde exploraremos la jugabilidad vertical (la calve, los raíles que conectan las distintas zonas de Columbia, por los cuales nos deslizaremos como si de una montaña rusa se tratara) y abierta. Para ello tendremos a nuestra disposición una gran variedad de armas así como los ya conocidos plásmidos.





Sin duda alguna, para mí, estos representarían los tres ases del E3 de este año, evidentemente hubo mucho más en este evento y de entre ellos habría que destacar algunos como Gears of War 3 de Epic Games. ¿Quién a estas alturas no ha oído mencionar este juego? El videojuego que se mostró como una auténtica revelación y también revolución con su forma de enfocar la acción y su sistema de cobertura, que marcó un antes y un después en la industria del videojuego.

O también se podría destacar el grandioso Uncharted 3 saga que dió una grata sorpresa al revivir los juegos de aventura como nunca antes se había visto. Un soplo de aire fresco a un género que se creía olvidado pero que Naughty Dog con su buen hacer demostró que la temática aventurera en los videojuegos no estaba acabada y eso lo demuestra su tercera entrega de uno de los mejores juegos de esta generación y de todos los tiempos.

O, el nuevo Hitman, Hitman: Absolution, de IO Entertainment. El agente 47 prepara su entrada triunfal con su cuarta entrega.

Y para que no me coma después la cabeza por no haberlos mencionado en el artículo, también habría que destacar Battelfield 3, el shooter bélico que pretende dar un golpe sobre la mesa y desbancar a la todopoderosa saga Call of Duty; o el considerado rey de los juegos de rol, Elders Scroll: Skyrim

Por último, los premios concedidos a los juegos de la presente edición del E3 por la asociación formada por diversos medios de la prensa de videojuegos de EE. UU., la Game Critics Award:

Mejor del Evento:
Bioshock Infinite (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego original:
Bioshock Infinite (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de consola:
The Elder Scrolls V: Skyrim (PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de portátil/móvil:
Sound Shapes (PSVita)

Mejor juego de ordenador:
Bioshock Infinite (PC)

Mejor hardware
PlayStation Vita

Mejor juego shooter:
Battlefield 3 (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de acción/aventura:
Bioshock Infinite (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de rol:
The Elder Scrolls V: Skyrim (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de velocidad:
Forza Motorsport 4 (Xbox 360)

Mejor juego de lucha:
Street Fighter X Tekken (PS3, Xbox 360 y PS Vita)

Mejor juego deportivo:
FIFA 12 (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de estrategia:
From Dust (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego social/casual:
Sound Shapes (PS Vita)

Mejor juego de control por movimientos:
The Legend of Zelda: Skyward Sword (Wii)

Mejor multijugador:
Battlefield 3 (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de distribución digital:
Bastion (PC y Xbox 360)

Y hasta aquí mi breve reseña de lo que fue E3, que no sólo fue esto, sino mucho más. Aquí simplemente, repito, he tocado los puntos más destacables de dicha convención, la cual ha demostrado, una vez más, al mundo, que la industria del videojuego está en plena forma, con grandes títulos y con grandes apuestas por el entretenimiento. Ahora sólo queda esperar para poder disfrutar y poder jugar. Encarnar a una leyenda del espacio que en sus manos está salvar al universo de una raza alienígena desconocida; o ser un aventurero carismático y dispuesto a correr grandes riesgos, siempre preparado para la aventura; o ¿por qué no?, ser un legendario asesino en busca de la verdad que se esconde tras el fruto del Edén; o quizás ser un héroe en una ciudad flotante sumida en el caos y donde una joven parece ser que tiene la llave para la paz. Sea como sea y seáis quien seáis, la clave es divertirse.

jueves, 30 de junio de 2011

Desculpas (porque ás veces é necesario pedilas, ou porque así o xulgo necesario)

Boas amigos, levamos moito sen publicar e iso merece unha explicación.

Pois ben, non a hai, simplemente estamos ocupados de máis estes días.

Pero para paliar este mes e medio sen publicar (e inda o que falta ata que volvamos a facelo en serio) vouvos a deixar coas ganas e abrirvos o apetito lector por este blog coas novidades que nos agardan.

Que levemos moito sen pasar por acó non quita que non teñamos ideas para entretervos en verán, entre elas, novas críticas a series, novelas e filmes, un artigo sobre a E3 que se nos retrasa e retrasa (pero prometemos que sairá) e incluso unha idea novedosa no noso estilo de publicación que estamos a madurar (e ata aquí podo ler de momento)

Por último, agradecer a morea de visitas das que fumos pacientes recibidores, sobre todo de latinoamérica, a cal se revelou como fonte inesgotable das mesmas (aos non galegofalantes, recórdovos que os meus artigos están en galego, non en portugués, por moito que google translate diga o contrario)

Espero que isto vos dea ganas de continuar léndonos, de todas formas, teredes noticias nosas en breve.

E recordade, non porque o sol brille estades exentos de perigo, mantede sempre un turno de garda, o inimigo sempre agarda a que esteades indefensos para atacar.

lunes, 16 de mayo de 2011

MAXIMUM GAME


Era inevitable que volviese de nuevo con el tema de los videojuegos, y esta vez le toca el turno a Crysis, que a modo de introducción podemos decir que es un juego desarrollado por Crytek y distribuido por la todopoderosa EA, que se encuadra dentro del género de la acción en primera persona, es decir, lo que se conoce como un shooter, con una temática de ciencia ficción.

Estamos ante una auténtica bestia, un monstruo, una abominación que no tiene parangón hoy en día, por lo menos en cuanto a gráficos y jugabilidad, no así en historia, aunque en la segunda parte de esta entrega sí que se puede observar un mayor desarrollo de la misma, pero, y enlazando con el artículo de Radamantis, Historias vs Efectos especiais, avance ou retroceso?, hay que decir que no es nada original, y más bien está llena de tópicos, eso sí, posee un final bastante digno y sorprendente.

La primera parte de dicho videojuego llegó a las tiendas haya por el año 2007 (la segunda en el 2011), y que todavía a día de hoy no existe videojuego que lo pueda igualar gráficamente y muy pocos lo superan en cuanto a su jugabilidad asombrosa e intuitiva a la vez que posee cierto toque estratégico para el combate. Sin embargo, pierde puntos en cuanto al control de vehículos, elemento que se pule en su segunda parte, la cual se muestra mucho más directa y centrada en una acción espectacular sin mucho más que pensar que avanzar hacia adelante mientras destrozas al enemigo, frente a la libertad de la cual gozabas en el primero, así como la pérdida del toque estratégico. Destacar en este punto, y pese a que parezca curioso y pueda chocar con lo que dije anteriormente, que se introduce un sistema de cobertura no demasiado desarrollado pero que se agradece y que cumple con su cometido. Todo ello no quiere decir que la segunda parte sea peor, simplemente es otro enfoque que algunos les puede gustar más y a otros menos. Estas diferencias, al igual que la diferencia de escenarios; el primero, ambientado en un lugar tropical, rodeados de una fauna exótica y selvática; y el segundo, en la mismísima ciudad de Nueva York; no evitan que en ambos babeemos con unas explosiones que te dejaran sin aliento, unos brillos de sol sobre los objetos que te cegaran, y un ruido de las armas que te ensordecerá. Y es que todo el apartado técnico de Crysis raya la perfección.

Por lo que se refiere al apartado sonoro, ya hemos destacado el sonido de las armas, pero también se debe destacar el buen hacer en cuanto a su apartado musical. Donde nos encontramos con una música que se adapta como un guante a las situaciones que se desarrollan a lo largo del juego, con unos temas lo suficientemente variados para que no te cansen. En este punto, quizás esté mejor situada la segunda parte con respecto a la primera.

En lo que respecta a su argumento, no vale mucho la pena hablar sobre él más de lo que ya se ha referido. Aunque cabría destacar que la acción se desarrolla en los años 20 del siglo XXI, donde el ejército norteamericano ha dotado a un grupo de soldados de élite con una armadura de combate, concretamente un nano traje que les dota de habilidades especiales como superfuerza, supervelocidad, invisibilidad, al igual que una mayor resistencia. A ello hay que sumar una invasión alienígena, que si en la primera parte no tiene demasiado peso, e incluso me atrevería a decir, que afecta negativamente al desarrollo del videojuego, en la segunda parte esto adquiere una relevancia fundamental convirtiéndose en el pilar y sostén de la historia. Como podéis observar, dicho así, no parece muy llamativo en cuanto a su carácter argumental, y es cierto. Sin embargo se debe remarcar que en la segunda entrega el esfuerzo ha sido algo mayor y la historia se dota de cierta profundidad, y se perfila el auténtico héroe de la saga, ya que hasta el final de la segunda entrega, Crysis, es un videojuego sin héroe, sin protagonista; y el único nexo de unión es el nano traje que es portado por diferentes soldados. Quizás, esto sea una característica a tener en cuenta, y que destaca con respecto a la mayor parte de otras sagas de videojuegos existentes.

Por último, tengo que decir, que entre la primera parte y la segunda, existe una expansión, que se puede jugar sin necesidad de tener instalado el Crysis original, la cual es bastante decepcionante. No aporta nada nuevo, ni en el argumento, ni en la jugabilidad, ni gráficamente, por lo que pienso que no merece demasiada atención más allá de prevenir a los que todavía no hayan jugado que eviten esta expansión, más que nada para no desperdiciar el tiempo.

Y nada más, simplemente decir que espero que os haya abierto el apetito viodeojueguil, y que si todavía no habeis probado esta joya que ha marcado un antes y un después en el mundo de los videojuegos (toda una revolución gráfica), no sé a que estáis esperando, sería una lástima perdérsela.

viernes, 6 de mayo de 2011

Historias vs Efectos especiais, avance ou retroceso?

Hoxe voume desmarcar da miña liña habitual de post, para introducir un tema polémico neste mundillo, o avance dos efectos especiais e tan aparente caída na calidade das historias.
Todo isto ven inspirado polo filme de Dune. Como pudestes comprobar na entrada de Minos, Clásicos de la literatura fantástica II, a historia de Dune é tremendamente absorbente. Rodada en 1984, hoxe é unha obra de culto que na súa época pasou desapercibida, quizais polo afán de Universal Pictures de convertir unha gran adaptación de 8 horas de metraxe nunha película comercial de 137 minutos, forzando a trama máis do debido e convertíndoa nunha película complexa para a época; ou pode que polo enigmático do rodar de David Lynch.
O certo e que se ben é unha obra de culto hoxe, non goza da popularidade dunha saga que comezaría en 1977 e que encandilou a propios e extraños. Estou a falar, como non, de Star Wars. Esta, sorprendentemente basada entre moitas outras na propia novela de Dune ( cando fixeron a adaptación, tanto Frank Herbert como David Lynch atoparon 16 coincidencias que facían que o parecido entre as mesmas fose claro cunha probabilidade superior o nº de estrelas coñecidas no ceo), fixo especial fincapé no novedoso dos efectos especiais, e resultou todo un éxito.

Sen desmerece-la historia (que como a maioría de frikis me ten encandilado), o realmente impactante de Star Wars foron sempre os avanzados efectos especiais. Isto, apoiado por un marketing sorpendente, que convertiría a saga na franquicia de Hollywood máis rentable; fixo que esta película acapare o noso recordo, postergando Dune ó esquecemento.

Isto é só un exemplo, pero a saga ten máis. Se agora comparamos a triloxía antiga coa moderna, vemos sustanciais diferencias no criterio dos seguidores. Para algúns esta nova triloxía é unha maravilla visual, para moitos, perdeuse a esencia de Star Wars, convertíndoa nun filme comercial barato (en canto a calificación, xa que estas tres non foron precisamente económicas).

Sen esquecernos dos filmes, se vemos os videoxogos, pasa o mesmo. A ver se me explico, nunha das industrias máis potentes, vamos pouco a pouco perdendo orixinalidade argumental para centrarnos nunha calidade visual bárbara. Así, todos estamos relativamente fartos de marines espaciais calvos, adaptacións de novelas de Tom Clancy ou videoxogos de terror preocupantemente semellantes a Resident Evil.

Así que aquí vos deixo a pregunta: que preferides que vos impacte dun filme, novela (a falta de orixinalidade no terreo literario é inda máis preocupante) ou videoxogo? unha historia orixinal, ou que simplemente estea ben contada?

Debo dicir que no noso grupo, este tema é polémico. Sen desmerecer ningunha das partes, o certo é que sempre buscamos un equilibrio entre visual e histórico. A min, particularmente, non me da vergoña recoñecer que se me conquista dende o terreo visual, e non esixo un argumento complexo para mostrar unha gran realización visual (e aquí entro en discrepancia clara coa opinión de Éaco na súa crítica de Sucker Punch, xa que non me pareceu tan absurda e sí moi impactante); se ben prefiro ante todo un argumento novo en escea.

Así que agardo enchades isto de comentarios mostrando a vosa opinión, se estades dispostos a tolerar un certo dejá vu para compensalo con grandes doses de efectos visuais, ou preferides que a acción se desenrole nun cuarto estático, pero teña un guión repleto de xiros argumentais.

Así que xa sabedes, continuade no fondo!!

domingo, 1 de mayo de 2011

Clásicos de la literatura fantástica (II).




Esta vez voy a hablaros de Dune. Lo primero, si ya se que Dune es un libro de ciencia ficción no tecnicista ni prospectiva con aires de alegoría reflexionista. Que se supone que aquí hay que hablar de elfos, espadas y dragones...ya ya. El caso, no me parece necesario iniciar otra serie de post que tengan por titulo "clásicos de la literatura de ciencia ficción" y además no conozco bastantes obras para hacer algo digno de llevar ese nombre. Con esta introducción vamos con la entrada.

Dune.Dune. ¿Qué decir que no se haya dicho ya de Dune? Hay ensayos escritos sobre Dune, hay gente que se masturba antes, después y durante la lectura de Dune, Dune fue (y al menos en mi cabeza es) casi una religión oscura conformando los tres tomos principales su necronomicón.
Estamos ante lo que por la crítica especializada general es uno de los pilares básicos que llevan al genero más allá de la literatura de quiosco para consumo masivo de adolescentes con falla en las relaciones sociales.
Si me entretuviera a describir el increíble universo, la proto historia ficticia desgranada, la indecible palpabilidad de sus personajes, y la infinidad de referencias a la propia historia de la realidad social mundial...me dedicaría a esto a tiempo completo y Radamantis tendría que ponerme un sueldo.
Resumiré diciendo que es un libro de ciencia ficción suave que no se pierde en interminables discursos hipotéticos sobre el funcionamiento de aparatos futuristas, cosa que por la época en que se publico (1965) era la moda en este submundo.
Rompiendo con los esquemas tradicionales se nos presenta un universo a la vez avanzado, retrasado y actual. Hay viajes interestelares, pistolas de rayos láser y escudos de fuerza, junto a una estructura imperialista feudal y duelos de espadas todo aderezado por compañías comerciales monopolistas cuyas acciones en bolsa cuentan tanto como las decisiones del emperador.
La historia presenta temas profundas como la ecología cultural, la crisis energética, las luchas de poder político, el culto mesiánico fanático y la eugenesia positiva. Todos de primerísima polémica en nuestra realidad.
Y por el medio encuentra sitio para el honor familiar, el ansia de poder y venganza, la corrupción de los poderosos, las intrigas y asesinatos de corte, las alucinaciones colectivas con relaciones incomprensibles con la cuántica (como la cuántica en si misma vamos) y otros temas más mundanos como el héroe liberador y el protagonista agobiado por la magnitud de los acontecimientos.
Podría empezar a hablaros del emperador Shaddam IV que merced a la lealtad de sus guerreros de élite los Sardaukar, criados en el planeta prisión de Salusa Secundus, gobierna con mano autoritaria el consejo de las casas reales del Landsraad.
O contaros los métodos de condicionamiento fisiológico y uso de narcóticos prescientes con los cuales las Bene Geserit, una orden femenina monástica, buscan a cualquier precio guiar a la humanidad hacía el bien.
También podría intentar esbozar el carácter y trasfondo de personajes tales como el eunuco genético asesino Hasimir Fenring,o de Stilgar el Naib de los Freemen, pueblo noble y libre en las debastadas tierras de Arrakis, o de Dama Jessica que debido al amor condenó al universo a la destrucción...
O podría dejarme de chorradas y hablaros del personaje principal. ¿Paul Atreides? No que va. Me refería a Dune. El planeta centro (metafórico) del universo, cuyo ecosistema e interrelaciones se ven tan descritas que se adivinan las tendencias hippis de Frank Herbert(que por cierto es el autor) y se aparece a la imaginación como una colosal(uber colosal) criatura viva...casi pensante.
Todo esto y mucho más que ni siquiera doy esbozado con mi profana lengua lo encontrareis en Dune. Me despido con unas lineas que el propio autor escribió:


"...no había espacio en mi mente para preocupaciones acerca del fracaso o el éxito del libro. Estaba preocupado tan solo por escribirlo. Seis años de investigaciones habían precedido al día en el que me senté a hilvanar la historia...Siguiendo a la primera publicación los informes de los editores fueron lentos y como se demostró después inexactos.La crítica había sido severa. Más de 12 editoriales habían rechazado su publicación.No había habido publicidad alguna. Sin embargo algo estaba pasando hay afuera.
Durante dos años me ví inundado por quejas de lectores y libreros acudiendo directamente a mi en su desesperación por que no podían encontrar el libro. Recibía llamadas a todas horas del día preguntando si había iniciado un culto. En principio me reí. Luego me di cuenta de que la pregunta era totalmente sería. Siempre contestaba asustado: ¡Dios santo.No! "

Frank Herbert, extracto de: Escribiendo Dune.


Ah...Dune, Dune, Dune...Buenos tiempos que no volverán.

viernes, 22 de abril de 2011

ANÍMATE A VER ANIME:

Voy hablar sobre un pilar fundamental dentro de la cultura japonesa, sobre algo que quien más o quien menos han disfrutado de él o sigue disfrutando, como es mi caso. Me estoy refiriendo a la animación japonesa, al conocido como anime, o para que nos entendamos dibujos animados, pero no unos cualquiera sino, como ya he dicho, dibujados animados japoneses, que digamos que están a otro nivel que ya quisiera la animación occidental. Puede que a alguien se le venga a la cabeza Disney o Pixar. Amigos míos, hoy en día Disney no es ni la sombra de lo que fue, y en cuanto a Pixar está muy sobrevalorada en todos los sentidos, pero bueno, esto sería otro tema. Y hay que admitirlo, es muy difícil competir con esta gran potencia de la animación, una industria increíblemente fuerte en las islas niponas. Cabría destacar en este punto a los estudios Ghilbi, Madhouse, Sunrise o los estudios Gainax entre otros.

Y todo el mundo, y peco de repetirme pero quiero dejarlo claro, y el que diga que no miente, ha disfrutado alguna vez con el anime, porque ¿quién no ha visto Dragon Ball, Arale, Slayers (más concido aquí como Reena y Gaudy), Oliver y Benji, o más recientemente Pokemon o Digimon y un largo etc.? Pues bien, eso era y es anime. Por lo tanto, unos menos otros más han tenido alguna vez contacto con la animación japonesa. Unos dibujos que no sólo están orientados hacia el público infantil, como suele pasar en la parte occidental del mundo, ni mucho menos, sino que hay una gran variedad de animación, una dirigida a gente joven y otra a no tan joven, y créanme que es cierto, cosas que he visto no son recomendables para menores de 18. E incluso, en ocasiones, no son recomendables para nadie sano mentalmente. Y otras, requieren de una mente madura y desarrollada para poder comprender lo que se les está mostrando; la metafísica y la filosofía en general es algo que se toca mucho en el anime y algunas veces de manera magistral. Pero no sólo eso, sino que nos encontramos que hacen frente a temas y géneros de todo tipo, no se escapa uno: amor, aventura, acción, drama, comedia, ciencia ficción, cuentos infantiles, literatura, deporte, fantasía, erotismo, y muchos, muchos otros. Es decir, una riqueza impresionante de temáticas que hará las delicias de los seguidores.

Existe otra forma de clasificar al anime, y es teniendo en cuenta el tema o estilo en el cual se centra la historia que se nos va a mostrar:

  • Anime Progresivo: animación hecha con propósito de emular la originalidad japonesa.
  • Cyberpunk: La historia sucede en un mundo donde los avances tecnologicos toman parte crucial en la historia, junto con algún grado de desintegración o cambio radical en el orden social.
  • Ecchi: es la pronunciación de la letra H en japonés, presentando situaciones eróticas o subidas de tono llevadas a la comedia.
  • Gekiga: término usado para los anime dirigidos a un público adulto, aunque no tiene nada que ver con el hentai. El término. literalmente. significa "imágenes dramáticas".
  • Gore: anime literalmente sangriento.
  • Harem: muchas mujeres son atraídas por un mismo hombre.
  • Harem Reverso: muchos hombres son atraídos por una misma mujer.
  • Hentai: significa literalmente "pervertido", y es el anime pornográfico.
  • Kemono: humanos con rasgos de animales o viceversa.
  • Mahō shōjo: magical girl, chica-bruja o con poderes mágicos.
  • Mecha: robots gigantes.
  • Meitantei: es una historia policíaca.
  • Post-Apocalíptico: la historia sucede en un mundo devastado.
  • Romakome: es una comedia romántica.
  • Sentai: en anime, se refiere a un grupo de superheróes.
  • Shōjo-ai y Yuri: romance homosexual entre chicas o mujeres. Se diferencian el primero del segundo en el contenido, ya sea explícito o no.
  • Shōnen-ai y Yaoi: romance homosexual entre chicos u hombres. Se diferencian el primero del segundo en el contenido, ya sea explícito o no.
  • Spokon: historias deportivas.
  • Shota: romance homosexual u heterosexual entre niños menores, este también se puede dar entre un niño menor y un adulto.
  • Loli: romance homosexual u heterosexual entre niñas menores, este también se puede dar entre una niña menor y un adulto.
  • Kinshinsoukan: Relaciones románticas/eróticas entre miembros de la misma familia.

(Géneros extraídos de artículo de wikipedia)

No sólo la riqueza de temática hace grande al anime sino también la riqueza multicultural que atesora además de una gran muestra cultural y costumbrista de lo que fue y es el pueblo japonés. Es un medio, un camino para conocer mejor al país nipón.

Desgraciadamente, la percepción que podemos tener en nuestro país está muy alejada de la realidad, y eso es debido, sobre todo, a que las únicas muestras de animación llegadas hasta aquí han sido muy limitadas, y prácticamente la totalidad de ellas (existen excepciones como Evangelion) estaban dirigidas para un público joven y han dejado una impronta que no se corresponde con lo que en realidad es el anime. El anime es mucho más que superguerreros y ondas vitales, es mucho más que una comedia sobre una niña robot, y es mucho más que personajes gritando y lanzando hechizos o haciendo un despliegue de sus superpoderes denominándolos con sus respectivos nombres antes de lanzarlos. Que no digo que esté mal y no sea entretenido, de hecho esa es una parte de la esencia del anime, pero no toda. La otra parte de su esencia se esconde en lo que la mayoría de la gente no ha podido ver y disfrutar, el anime entendido como una obra de arte, el anime que trata temas históricos, los límites humanos y su psicología, el anime más profundo y digamos sesudo que no llega a la gente. Supongo que una de las razones será en gran parte a que no vende tanto como el anime “prefabricado” y pocas son las distribuidoras que apuestan por él, y si apuestan por dicho anime lo echan a horas intempestivas como sucedió con Ghost in the Shell, transmitido por cuatro en el programa Cuatrosfera. En este punto también habría que destacar en cierta medida a la Televisión de Galicia por su programa del Xabarín Club. Supongo que es preferible apostar por animes como Shin Chan.

Y para ir ya terminando simplemente decir unas cuantas cositas muy breves: como en todo, en el anime también hay mucha basura, no todo lo que encontréis será bueno. Tener en cuenta que mucho del anime parte antes de un manga (de un manga con éxito como no puede ser de otra manera), es decir, los comics japoneses, aunque hay otros que son sólo animes y no tienen su versión manga. También existen animes basados en juegos o películas. Sea como sea, siempre es un buen momento para aprovechar y ponerse a ver algunas de las joyas que nos regala la cultura japonesa. Para ello que mejor que dos grandes páginas para poder disfrutar del anime: El Rincon del Manga y MCanime.

Concluir diciendo que cabría hablar de otros muchos aspectos del anime, pero será en próximos artículos. Sin embargo, lo que no puede faltar es una recomendación de animes para ver, como son:

Por lo que respecta a series u OVAS: Death Note, Code Geass, Ergo Proxy, Ghost in the Shell, Monster, Full Metal Alchemist Brotherhood, La Melancolía de Haruhi Suzumiya, Hellsing (OVAS), Karas… y muchas más.

En lo que respecta a películas: El Viaje de Chihiro, El Castillo Ambulante, Steamboy, Akira, La Tumba de las Luciérnagas, Ponyo en el acantilado, Perfect Blue, Mi amigo Totoro… y otras muchas.

Animaros, y dejad vuestros comentarios sobre vuestras series favoritas.


lunes, 18 de abril de 2011

RESEÑA LITERARIA: EL DIOS DE LOS MUTILADOS.


Aunque no tiene mucha novedad que se diga, pues ya hace varios meses que salió a la venta la segunda parte de esta distópica historia de fantasía heroica creo que merece una reseña y vale la pena pues los ejemplos españoles de este género no están muy extendidos.
El autor es Claudio Cerdán del cual no diré nada pues tiene un blog fácilmente localizable en google que presenta mucha información.
Creo que un buen cuadro del libro es decir que presenta una desmitificación del género cosa que aunque puede desagradar a algunos siempre es mejor que el 42º plagio del señor de los anillos o de las crónicas de la Dragonlance (El caso de un chaval hace años que hizo una historia prácticamente calcada y llego a las televisiones nacionales fue especialmente triste).
Básicamente el libro coge los arquetipos de personajes(bárbaro honorable, pícaro encantador, hechicera increíblemente sexy...) y un argumento archirepetido como la búsqueda de un antiguo artefacto de poder y les añade salsa y realismo (perdón, verosimilitud) con otros personajes no tan típicos (paladín tullido, cazador psicótico, guerreros dopados mediante narcóticos y drogodependientes...) y con giros argumentales y un entrelazamiento de los destinos, motivaciones, virtudes y vicios de todos los personajes digno de la mejor novela de aventura de época.
Todo esto salpicado de una visión esperpéntica del mundo a lo Stephen King o más cercanamente Patrick Graham, y sobre todo de mucho humor negro y expresiones de la calle que no quedarían bien en ninguna historia de bardos.
Sin más decir que es un alivio ver que hay gente que intenta innovar en vez de darle al populacho otra historia de monstruos, peleas, espadas y explosiones (cosa que tampoco falta no os creáis).
Acabo poniéndoos un fragmento(no creo que al autor le importase) que deja claras dos cosas: Es algo nuevo en los libros de elfos y orcos, y para nada es recomendable como literatura infantil, aunque haya algunos que lo sigan considerando así.


"El reino de Shaladerr era conocido por su gran
facilidad para cambiar de gobernante. El viejo
Smeg fue un tirano cascarrabias que subyugó a sus
siervos durante décadas con puño de hierro. Tanto
si las cosechas eran abundantes como escasas, él
se quedaba la mayoría mientras los campesinos
veían morir de hambre y enfermedad a sus hijos.
El gran héroe Reinaldo intentó un golpe de estado
para obligar a Smeg a abdicar de su trono, pero
terminó empalado en la plaza mayor. Durante
largos ciclos lunares, los habitantes de Polsenn
vieron como su salvador se descomponía, con
los cuervos arrancándole los ojos y los gusanos
devorando su carne.
Por fin, el anciano murió de la fiebre roja
que le había pegado su nueva meretriz. Al parecer,
Smeg había torturado a su marido durante largo
tiempo, y la chica se había contagiado a propósito
con tal de hacer enfermar al tirano. Aquella mujer
terminó sus días hervida en aceite, mientras que
los curanderos que no conseguían sanar al tirano
corrían la misma suerte. Una tarde soleada y quince
médicos después, Smeg murió entre estertores de
sangre negra.
La reina consorte Hermignia, mucho más
joven e idealista que su esposo, ocupó el trono
mientras su hijo Kukufate no tuviese la edad. La
regente abolió la servidumbre, gestionó la distribución
de la riqueza, proporcionó servicios públicos
y creo derechos para las mujeres. Aquella forma de
reinar no le hizo ninguna gracia a los nobles locales,
que pronto tramaron un plan para alejarla del
poder. Por supuesto, su imaginación no alcanzaba
más allá que al asesinato, pero al menos fueron
originales. El Duque de Guljar contactó con un
pérfido alquimista de nombre Noferht, que por
unas monedas de oro creo un mortífero veneno.
Propagado por el agua, murieron siete de cada diez
habitantes, incluyendo a Hermignia y su vástago.
La masacre fue tapada para evitar la investigación
de los paladines, y aquel hecho pasó a la historia
como «La plaga de Polsenn».
Guljar puso como nuevo monarca a un hijo
bastardo del viejo Smeg, nacido de sus escarceos
con una prostituta local. El chico no fue otra cosa
que una marioneta en manos del Duque, que
actuaba en las sombras como el auténtico dirigente.
Por supuesto, abolieron todas las reformas
progresistas de la anterior legislatura, volviendo
a dejar a Polsenn en una situación similar a la de
antaño. Sin embargo, y como era costumbre en
la época, todo el consejo de gobierno, incluido
Guljar y el hijo ilegitimo, acabó presa de un misterioso
incendio.
Tras el nuevo funeral de estado, se proclamó
a los sobrinos de Smeg, los hermanos gemelos Uri y
Elian, como nuevos gobernadores. Uri era un joven
pendenciero, aficionado a las peleas de gladiadores
en el foso, mientras que Elian era una chica
ambiciosa que no dudaba en manipular a quien
fuese necesario para conseguir sus fines. Fueron
acogidos con ilusión por el pueblo, más que por
sus mínimas reformas, por sus rostros hermosos y
belleza sin parangón.
Ambos hermanos vivían en pecado, y como
fruto de su amor filial nació un niño llamado Karm-
On. Los sabios de la corte auguraron que iba ser el
más bello nacido nunca, dado los padres perfectos
que tenía. Pronto quedó claro que sufría un grave
retraso mental por culpa de la consanguinidad. Su
limitado cociente no le impidió llegar al trono con
dieciséis primaveras cuando sus padres fallecieron en
una orgía múltiple en la que pretendían hacérselo
con unos trolls.
Y Karm-On seguía siendo el rey de Shaladerr
en ese año 7851".
Claudio Cerdán. El Dios de
los mutilados
.

martes, 12 de abril de 2011

CERCENA, MUTILA, SOBREVIVE. ERES ISAAC CLARKE Y LA PERDICIÓN TE PERSIGUE:


No sé muy bien cómo empezar este artículo, quizás diciendo que voy hablar sobre videojuegos, sobre esa industria que genera tal cantidad de dinero que ya le gustaría al cine o a la música. Pero ante joyas como de la que voy hablar a continuación, ¿quién se puede resistir? Yo no. Bien, ya he dejado claro que los videojuegos son una de mis pasiones, y por ello os voy a contar algunas cosillas de uno de ellos, y seguramente no será la última vez que os hable de alguno.

El videojuego a comentar es Dead Space desarrollado por Visceral Games y distribuido por el gigante Electronic Arts (EA) Lo podemos encuadrar dentro de los géneros de acción, shooter y aventuras con una temática volcada hacia el terror. En definitiva, estamos ante un survival horror, pero no uno cualquiera, sino uno de los grandes que se ha hecho un hueco, merecido por otra parte, en el mundo de los videojuegos. Y la pregunta es ¿por qué? Intentaré dar una respuesta convincente y que espero que anime a quien no haya jugado a probarlo. Estoy completamente seguro que no le dejara indiferente.

Dead Space no tiene un argumento innovador, por así decirlo. Todo comienza con una llamada de socorro desde una nave minera, el USG Ishimura, y envían a un equipo de rescate entre el que se encuentra nuestro protagonista, Isaac Clarke. Pronto descubrirán que la situación se escapa de lo normal, y algunos pagaran con su vida. La nave está infectada de unos seres terrorífica e increíblemente bien diseñados, llamados necromorfos, al igual que los escenarios de la angustiosa nave Ishimura. ¿Qué ha sucedido?, ¿de dónde vienen esos seres?, ¿qué son?, etc, etc. Un montón de preguntas se empiezan agolpar en tu cabeza y el instinto de supervivencia toma el control, y es normal. Estás en una nave inmensa y siniestra de la cual no puedes huir, tus amigos van cayendo uno a uno, y te enfrentas a una amenaza desconocida de criaturas que al menor despiste acaban con tu vida de la manera más cruel que se pueda imaginar. Y hasta aquí lo que voy a decir del argumento, o mejor dicho, del punto de partida de esta epopeya de terror que ya tiene dos juegos (en el segundo la acción se desarrolla en una ciudad espacial, The Sprawl), y por lo que parece habrá un tercero. No quiero desvelar nada más sobre su argumento, que pese a que no es cosa de otro mundo, como podéis comprobar, si está lo suficientemente elaborado como para crear cierta expectación en el jugador. Y he aquí la única deficiencia (si es que se puede denominar así) que podemos encontrar en este juego, porque lo demás son todo virtudes.

Comenzar hablando sobre el diseño gráfico, que simplemente se puede decir que es espectacular, tanto en escenarios, quizás se pueda pensar que pueden llegar a ser repetitivos al estar en una nave, decir que este sería un pensamiento erróneo, y ya no digamos en la segunda parte que ya no estamos en el Ishimura sino en una ciudad, como en las criaturas o el mismo Isaac Clarke. Gracias a ello la inmersión en el videojuego casi total. El otro casi viene dado por la música, que la hay, aunque no demasiada, pero bien avenida, como suele ser habitual en estos títulos, y sobre todo por los sonidos y ruidos extraños amén de una iluminación fantástica que te las harás pasar canutas viendo sombras y luces parpadeantes que te volverán paranoico e esquizofrénico perdido al igual que Isaac (más de una vez sufrirá alucinaciones, algunas de ellas memorables), pero que harán el deleite de una inmersión completa en un mundo desgraciado donde tú eres la única esperanza, un ingeniero de estructuras espaciales, ese eres tú. Y aquí radica el punto clave del juego y también una justificación, por una parte, de que tus movimientos sean torpes, pese a que en la segunda parte todo gozará de más dinamismo ya que también se enfocó el juego, un poco más, hacia la acción, pero que sigue manteniendo la esencia de Dead Space, eso sí, en ambos las cinemáticas son increíbles. Y por otra parte, las armas que podrás emplear para hacer frente a la amenaza de los necromorfos.

Las armas a tu disposición (variadas y para todos los gustos, y que además podrás ir mejorando gracias a los denominados nodos de energía) no van a ser las usuales, que también las hay, pero no son las que priman, ya que no eres el típico soldado, marine, o cualquier otro especialista, digámoslo así, que tenga un buen manejo de las armas. Sin embargo, si tienes conocimientos sobre ingeniería, y sí sabes utilizar ciertas herramientas, que si bien no están diseñadas para ser empleadas como armas, cumplen su función como una de ellas, e incluso mejor. Y lo pasarás terroríficamente bien cuando empieces a utilizarlas y compruebes como mutilan y cercenan a tus enemigos. Si si, habéis leído bien, mutilar y cercenar, porque esa es la única forma de acabar con tus enemigos o en su defecto pisotearlos o descerrajarles un puñetazo hasta que estallen en sangre, sea como sea, seguramente te darán algún/os ítems (botiquines, munición, registros de video o sonoros, etc.) prueba de que su vida llegó a su fin. Dichos ítems los podrás visualizar en un menú 3d sin tener que salir de la pantalla de juego, todo un alarde de buen hacer. Olvídate de disparos precisos en la cabeza o disparos en el pecho, eso no surtirá el efecto que podrías esperar en otros juegos (maticemos, en todos los juegos). Aquí hay que destrozar a los “bichos” literalmente, los hay que descuartizar para que ellos no te descuarticen a ti pese a que lleves llamativas armaduras espaciales estas no te protegerán lo suficiente, y la experiencia es desagradablemente divertida.

Estamos ante un videojuego oscuro, visceral, angustioso y desafiante, que te pondrá al límite de tu resistencia mental. Que si estás jugando con un compañero (te hará la experiencia más llevadera, os lo aseguro) a tu lado, estarás deseando pasarle el mando para que juegue y poder relajarte unos minutos, porque la tensión es máxima. Sin embargo, no podrás apartar los ojos de la pantalla ya que estás totalmente dentro de la piel de Isaac Clarke y su vida es tu vida y sus paranoias son tus paranoias. Incluso cuando dejes de jugar y oigas algún ruido extraño o te veas envuelto en la oscuridad no podrás evitar pensar que quizás los necromorfos no sólo estén en el espacio.

Para finalizar tengo que decir que si después de haber leído esto no os apetece jugar, es que estáis como putas cabras, o no? Sería una pena que pudiendo jugarle y ser un aficionado a los videojuegos no probar un poco de la esencia de Dead Space. Y también que no tengáis miedo de si os va a tirar o no en vuestro PC, lo más seguro es que os vaya bien ya que sus requisitos no son exigentes y con un PC de gama media podréis jugar sin problemas (otro punto a su favor, su optimización)

Hasta aquí esta apología. Podría contar muchas más cosas pero no quiero extenderme más de lo debido, y creo que con lo que puse se puede tener una idea bastante clara de lo que es Dead Space, un gran juego.