sábado, 11 de febrero de 2012

Os colonos de Catán (ou os mellores 75 minutos da túa vida)

Como ían sendo horas de amplia-lo repertorio do blog, así como a escribir algo despois de tanto tempo, vouvos a confesar un segredo.

Veño de aficionarme ós xogos de taboleiro.

Xa está, xa o dixen... Algúns porán o grito no ceo, pensando "a boas horas, menos mal que tes un blog de frikis"; algúns deixarán de falarme, por ser causante de tamaña inxuria; e algúns pensarán que son demasiado maior para xogos, a estes últimos que sexa esta a última vez que os vexo por aquí!

O caso é que máis vale tarde que nunca, seica, e por iso teño pensado comezar unha liña de artigos sobre xogos de taboleiro, e como isto vai dirixido a quen vai, obviaremos os xogos de Parker e compañía e iremos a cousas serias.

E para falar de xogos de taboleiro, non hai mellor que empezar por un grande como Los Colonos de Catán, da editora/importadora Devir.

Portada de Catán
O xogo, de ascendencia alemana (supoño que todos nos daríamos conta cando pon que o creador é un tal Klaus Teuber), foi premiado na propia Alemaña como xogo do ano en 1995, e foi escollido como xogo do milenio.
As razóns do mesmo son sinxelas, o seu sistema, que a priori parece complexo, é tan sinxelo de habituarse que semellas profesional no terceiro turno, o que o fai moi indicado para todo tipo de xogadores.

Pero será mellor que volo describa un pouco. Para que vos fagades unha idea, é un xogo de estratexia (a versión básica de plástico, valorada en 36 euros na tenda da esquina, é para 4 xogadores; pero hai posibilidade de expandila) no que tes que construír poblados e almacenar recursos. Cunhas elaboradas regras para este aspecto (e delas non vou falar, porque están colgadas entre noutros lugares, na páxina de Devir), as partidas se van orquestando nos principios de expansión, acumulación e comercio.
Porque se hai algo que distingue a este xogo con respecto ós demais, é a posibilidade de interacción entre os participantes. Así, se ben sodes rivais, podedes intercambiar bens segundo vos pareza. E tendo en conta o limitado dos recursos, sempre é necesario estar disposto a enganar, finxir e por que non dicilo, a tragarte o teu orgullo autárquico; e ceder esa indispensable carta de madeira para conseguir pedra, inda a costa de que sexa o teu veciño quen chegue antes ó porto.

Taboleiro de Catán (versión madeira)
E como a todo se lle acaba collendo o truco, temos un nutrido grupo de expansións que farán a delicia dos coleccionistas, así como dos que nos gusta explorar as normas dos xogos. Dende barcos a cidades, pasando por exércitos e bárbaros, as expansións daranlle todo o sabor que lle falta ó teu Catán básico (e delas falarei máis adiante) e permitirán que as mesmas sexan máis impredecibles.


Así, que nada, vos animo a que o probedes, porque sen dúbida quedaredes prendados da illa de Catán. Como sempre, para abir boca aquí queda un link coa páxina de Catán en Devir, para que vexades prezos e mais as regras (que afortunadamente para os que probamos xogos de mesa, están colgadas), e vexades outras posibilidades, coma novos sistemas de xogo (temos Catán en cartas e mais dados, pero non os probei, co cal non podo dicirvos moito sobre eles) e o aproveitamento do sistema de xogo noutros coma o recentemente estreado 'Los Colonos de América' da serie "Catán Historias", que en Alemaña é prolífica, e que supoñemos irá medrando en España.

miércoles, 9 de noviembre de 2011

O retorno do eterno reporteiro de tupé

Se recordamos, a nosa infancia (ou polo menos a miña) estivo plagada de tebeos, entre eles os de certo reporteiro belga creado polo fantástico Hergé.

Imaxe clásica de Tintín, por Hergé
Heroe nacional, a Tintín só lle faltaba isto, unha grande superproducción. Para isto, se embarcaron grandes nomes de Hollywood como son Spilberg e Peter Jackson, apostando por unha tecnoloxía que supoñemos será a próxima grande revolución da animación. Refírome por suposto á captura de movemento. Pódovos dicir sen dúbida, despois de estar no cinema recreándome a vista con esta marabilla visual, que é dun exacto sen precedentes.
Para os que temos pouca idade, pero inda a suficiente, recordamos como Toy Story, dos estudos Pixar, foi unha auténtica revolución na animación do momento, e trouxo consigo a apertura dun novo xénero na mesma, que se adueñou con facilidade do mercado, como foi a animación en 3D por ordenador.

Fotograma da película, como vemos, o espíritu persiste
Pois ben, afirmo sen enroibarme e con rotundidade que esta é a nova Toy Story, no tocante á incrible calidade visual que desprega e á novidade que supón para o espectador. Con dicirvos que nalgún plano podías entreterte contándolle os pelos da barba ó capitán, e crédeme, nunca daríades alcanzado a cifra, podedes imaxinar a que grao de realismo nos enfrontamos.

Todo isto, sen perder de vista que non estamos a rodar unha nova Avatar, se non que agora estamos a falar dunha adaptación a un cómic con moita historia e unha grande lexión de fans. Moitos (entre eles eu mesmo) pensamos que tanto o director coma o productor se estaban a meter nun berenxenal do que malamente podían saír.

Non obstante, lograron o que considero unha obra mestra do xénero, por varias razóns:

             - En primeiro lugar, pola súa espectacular posta en escena (e non creo que deba dar máis argumentos a favor, non?)

             - E en segundo lugar, pola súa perfecta adaptación. Realmente respiras a atmósfera do personaxe de Hergé e mais dos seus inestimables compañeiros en todo o filme. É bárbaro, todo é como realmente o imaxinabas. Ademais diso, as actuacións son soberbias ( non esquezamos que acó se levou un proceso a medias entre debuxo e realidade, polo que os actores puxeron e moito da súa parte).

Só debo salientar dúas cousas que me resultaron extrañas. Por unha banda, recordo que a Tintín non o amilanaba a acción, pero paréceme lixeiramente violento, por outra, o capitán Hadoc é tal e como o recordaba, pero faltoulle incluso un pouco máis de labia na hora de lanzar improperios (estivo moi falangueiro, pero recórdoo máis locuaz inda).

Polo demais, Tintín e Milú son realmente eles, Hernández e Fernández seguen a ser igual de aparvados e os malos seguen a ser despiadados e sen corazón.

A película é moi recomendable, por tanto, xa que ten a carga suficiente de misterio, descubrimento, exotismo, humor e moralidade, de tal forma de que é apta realmente para todos os públicos, non precisas ser un neno para quedar extasiado con ela (aínda que por suposto, axuda)


Para os que aínda así estades dubidosos, ou os que queredes ir abrido o padal, acó tendes o tráiler de Las Aventuras de Tintín: El secreto del Unicornio.

Por último, para os que se lles faga pouco, recordade que Peter Jackson prometeu dirixir outras dúas películas de Tintín. Agardo con ansia ese momento!

martes, 26 de julio de 2011

Cando te descubres vendo Disney Channel

Como podedes ver, este artigo trata sobre un fenómeno sorprendente, polo menos dende a miña óptica.

Vouvos a falar dunha serie que descubrimos por casual e sen a cal non podemos vivir, trátase de Phineas y Ferb, producción orixinal do Disney Channel que debemos destacar pola calidade do seu guión.

A idea do capítulo é moi sinxela: Phineas, o roibo de cara triangular e mailo seu irmán Ferb, un inglés adoptado de pelo verde, atópanse coma nos agora de vacacións de verán. Para solventar as aburridas tardes de verán, cada día suxiren unha nova idea, construír unha montaña rusa, arrenxar unha máquina do tempo ou crear unha praia no xardín son unhas das felices ideas que terán estes pícaros.

Para darlle máis salsa ó asunto, temos a Candace, a irmá cotilla, a cal ten como plan de verán falar por teléfono coa súa mellor amiga, intentar ligar con Jeremi e sobre todo e ante todo, denunciar cada día a aventura que Phineas e Ferb estean a facer.

Ademais, tamén teremos a colaboración de Perry, o ornitorrinco mascota de ambos, o cal é un axente segredo (axente P, descubriredes que os nomes son moi orixinais) que permanentemente pelexa contra o Dr. Doofersmith, o malvado propietario da Doofersmith Evil Inc, a cal se dedica a crear absurdos plans para a dominación da área dos Tres Estados. As pelexas recurrentes entre eles aportan un aquel de gracia, ademais de servir como recurso que borra e elimina as megaconstruccións ás que Phineas e Ferb son tan aficionados xusto a tempo para que a nai, capítulo tras capítulo e para desesperación de Candace, non os pille coas mans na masa.

Se lle prestades unha atenta ollada ós capítulos descubriredes un elenco de secundarios bastante bó, dende os compañeiros de curso dos irmáns como os pais ( envexable o papel do pai destes pillos, adoro a ese tío). E por suposto, o que acaba por conquistarnos é a calidade dos seus diálogos, que non deixan indiferente a un bo friki. Ademais, e como bos debuxos Disney, teñen un apartado musical máis que decente.

Polo tanto e en resumo, unha serie altamente recomendable, a cal inevitablemente vos fará descubrir vendo coma parvos Disney Channel!

sábado, 2 de julio de 2011

VIDEO LUEGO JUEGO

Bueno, bueno, bueno … Después de la sequía que ha habido en este último mes, me complace volver abrir (si es que alguna vez estuvieron cerradas) las puertas de los infiernos, para que los más incautos se adentren y disfruten de las “pesadillas” que aquí les mostramos. Y... ¿qué mejor que para ir abriendo boca que un repaso sobre el mundo del videojuego?

Hacía tiempo que venía mascando la idea de hablar sobre el E3, pero entre una cosa y otra (primero por falta de tiempo – estudios -, luego por vagancia) he ido retrasando el momento, pero pienso que nunca es tarde para hablar sobre este maravilloso evento y por ello lo voy hacer. Comencemos.

Nadie puede negar que el futuro de los videojuegos haya sido mostrado. Esto es posible gracias a que las grandes novedades que nos aguardan han sido presentadas en el famoso evento Electronic Entertainment Expo, o más conocido como E3, que para quien no sepa lo que es esto, le puedo decir que se trata de una de las grandes convenciones sobre videojuegos. Se viene realizando desde el año 1995, en la cual los desarrolladores de videojuegos muestran sus nuevas criaturas que harán las delicias de muchos. Y esta es su faceta, enseñar al mundo lo que se avecina en cuanto a videojuegos se refiere, por lo que aconsejo que vayáis preparando los baberos chicos.

No voy a pararme más hablando sobre el E3, quien quiera y esté interesado en conocer su historia ya sabe donde tiene que buscar.

Hace poco más de dos semanas de la celebración de la última E3 (del 6 al 9 de junio del 2011), y he tenido tiempo para deglutir lo que se nos ha mostrado, que no es poco. Ahora aquí en este artículo, lo único que me propongo es resaltar, en mi opinión, los puntos estrella de la convención, así como dar una pequeña valoración personal sobre ellos.

Es complicado saber exactamente por dónde empezar, sin embargo, creo que me daréis la razón si empiezo por lo que considero y consideran una de las noticias más destacadas: la nueva máquina de Nintento, la denominada Wii U. Sucesora de la Wii actual, con más potencia (en principio más potente que las actuales PS3 y Xbox 360) que tampoco es de extrañar, han tenido cinco años de desarrollo desde que salieron sus rivales. Lo que esto viene a decir, es que soportará juegos en alta definición; y como no, viene con diversas innovaciones en su haber, especialmente a destacar su mando, con pantalla táctil y dos sticks analógicos, lo que nos permitirá jugar tanto en el propio mando como en nuestra tele de alta definición; aunando así en una misma consola, los principios de la portátil DS como los de la Wii. Esto implica, que el mando a manejar entre nuestras manos será de un tamaño bastante superior a lo que nos tiene acostumbrados Nintendo, pero esto, en principio, no debería ser una molestia; según informaciones, es muy ligero y cómodo.

Iwata con la Wii U

En cuanto a las especificaciones técnicas del monstruo de Nintendo no se sabe demasiado, por lo que de momento, no haré comentario alguno al respecto. Ya habrá tiempo de realizar críticas a esta nueva consola en cuanto a su potencial se refiere. Lo que sí puedo decir, es que para almacenar todos los datos y para su posterior lectura en la consola, se propone y se confía en discos ópticos de alta densidad con una capacidad de 25 gigas.

Otro aspecto que se puede comentar respecto de Wii U, es que muchas compañías se han mostrado interesadas en crear juegos para esta máquina como es el caso de Electronic Arts, THQ, Ubisoft o la misma Irrational Games.

Esta nueva máquina de Nintendo saldrá para la primavera del 2012 adelantándose así una vez más a Sony y Microsoft que de momento no se han pronunciado respecto a las sucesoras de sus videoconsolas de sobremesa. Pero este es un juego al que ya nos tiene acostumbrado la compañía nipona. Siempre va “un paso por delante” de sus competidores. Lo mismo ocurrió con Wii, y ahí la tenemos como una de las consolas más vendidas del mercado, y con grandes beneficios para la compañía. Supongo que quieren volver a hacer la misma jugada, aportando como siempre innovación a su estilo de juego y acercándose más al público casual que al hardcore, y hasta la fecha le ha dado buenos resultados.

Lo que si tengo claro, es que una vez más la videoconsola de Nintendo se volverá a quedar atrás, en cuanto a potencia se refiere, frente a sus dos rivales, porque ya conocemos a Sony y Microsoft y de lo que son capaces de realizar. Las sucesoras de PS3 y Xbox 360 apuntan a ser una locura, esperemos que sea cierto. Aunque hay que decirlo todo, seguirán estando por detrás de la plataforma rey el PC, que ya hoy en día le lleva años luz de ventaja, eso sí, si quieres un ordenador potente eso requiere un desembolso más que considerable, y lo peor de todo es que al cabo de un mes lo que te has comprado como lo último de lo último ya no sea así, y esto es lo malo de esta industria, todo evoluciona demasiado aprisa y no te da tiempo de disfrutar de lo que tienes.

La otra consola mostrada en la convención, pero esta portátil, ha sido la sucesora de PSP, la portátil de Sony, la denominada PS Vita, y por lo que se ha mostrado en el E3 todo apunta a que se puede convertir en la reina de las portátiles, siendo un duro rival para la Nintendo 3DS. ¿Qué es lo que hace grande a esta consola? Bueno, son muchos los aspectos que la hacen destacar, como pueden ser su potencia, parece casi imposible que algo tan pequeño tenga tanta capacidad, así como su apuesta por la innovación. Esta videoconsola a diferencia de su predecesora dispone de dos sticks analógicos así como de pantalla táctil con mayor resolución al igual que un panel multitáctil trasero, haciendo todo ello que la experiencia de juego sea mucho más atrayente e intuitiva además de divertida, claro. Pero no queda ahí la cosa sino que la portátil de Sony también viene con dos cámaras incorporadas que permitirá poder jugar con realidad aumentada. No podemos olvidarnos tampoco del micrófono incorporado.

ps vita

En cuanto a su batería, parece ser que tendrá la misma durabilidad que la de PSP, aunque según afirman, cuanto más potente sea el juego, es decir, cuánto más recursos requiera de la máquina para moverlo, menor será la duración de la batería.

Además con PS Vita se dice adiós al formato UMD de almacenamiento que tenía PSP, y se da la bienvenida a un nuevo formato, una especie de memoria “flash” denominada tarjeta NVG propiedad de Sony, con una capacidad de entre 2 y 4 gigas, de los cuales un porcentaje en torno al 5 será reservado para guardados, parches, etc.

Así es la nueva portátil de Sony toda una delicia, todo un monstruito que podrás llevar a cualquier parte para disfrutar de una experiencia que promete ser embriagadora. Habrá que darle tiempo para ver cómo termina esta nueva apuesta de Sony.

Por último tenemos a Microsoft que fue la única compañía que no mostró nada nuevo en cuanto a hardware se refiere. Pero eso no le hizo ser menos ya que el catálogo de videojuegos con el que cuenta en su haber es para babear, haciendo de Xbox 360 una máquina muy apetecible con un precio extraordinariamente asequible. Porque no me digáis que con un catálogo que cuenta con Mass Effect 3, Assasin’s Creed Revelations, Gears of War 3 y el también anunciado nuevo Halo, es decir Halo 4 (del que de momento no se sabe mucho más que eso, pero bueno es una gran noticia para los propietarios de una Xbox) ¿quién dice que no? Amén de sus nuevas propuestas, entre las que cabe destacar las orientadas a darle mayor impulso a Kinect (para quien todavía no conozca esta herramienta de Microsoft le puedo decir que es una cámara que capta tus movimientos y los implementa en el juego, así según te mueves actuará tu alter ego en el videojuego) Una herramienta sin duda muy versátil y que de momento parece ser que le están dando buenos resultados a los de Microsoft, aunque no está exenta de algunos problemillas que se van solucionando poco a poco, sobre todo, cierto retardo desde que tú haces el movimiento hasta que es captado y realizado en el juego; además de la necesidad de un espacio amplio para jugar ,mínimo tres metros entre tú y el aparato, sin nada de por medio.

Por último, pero no por ello menso importante, toca hablar de los videojuegos que harán disfrutar a muchos. ¿Por dónde empezar? Bueno, si tengo en cuenta la impronta que me ha dejado uno de ellos, es mi deber y obligación comenzar hablando de Mass Effect 3 desarrollado por Bioware. Pienso que no es necesario decir que es y que representa Mass Effect, pero por si acaso, y para que quede claro; las palabras Mass Effect son sinónimo de brillantez y buen hacer. Mass Effect supuso y supone en la actual generación una de las mejores sagas. Es sin lugar a dudas, la mejor ópera espacial hasta la fecha y uno de los mejores videojuegos acción RPG que te puedas encontrar en el mercado, por no decir el mejor, con una historia increíble y unos personajes inolvidables; con sus propias preocupaciones, sus propios sentimientos y forma de ser. Gráficamente luce muy bien y la inmersión es extraordinaria. Quien todavía no lo haya probado que sepa que está en pecado, porque obras maestras como estas, uno no se las puede perder.

Después de sus dos antecesores Mass Effect 3 augura un final de lo más épico y una lucha encarnizada sin cuartel. Pero tranquilos, a nuestro lado está el Comadante Shepard, una auténtica leyenda viva. Hagas lo que hagas nunca serás mejor que él, porque el Comandante Shepard es la hostia. A mi parecer uno de los personajes más carismáticos de la historia de los videojuegos, pero no el único como podréis comprobar.





Del siguiente juego del que me veo obligado a hablar es de Assassin’s Creed Revelations, tercera entrega de la saga de asesinos desarrollada por Ubisoft, que promete desvelarnos muchos de los enigmas que envuelven está historia de acción, aventura y ciencia ficción. Lo primero que te sorprende la primera vez que juegas a Assassin’s Creed es que no todo es lo que parece, pero bueno, esa es una historia que me reservo cuando haga la reseña sobre dicha saga. Centrándonos en la muestra por parte de Ubisoft de su tercera entrega, hay que decir que pinta muy, muy bien. Una vez más con ciudades rebosantes de vida y llenas de intrigas, que podrás explorar saltando de tejado en tejado y trepando por cualquier superficie que se te antoje. Y la ciudad elegida esta vez e4s nada más y nada menos que Constantinopla, y que una vez más, será a través del ya conocido y carismático Ezio, que la vayamos descubriendo, así como dar respuesta, por fin, a muchas de las preguntas que se nos habían planteado en las anteriores entregas poniendo así fin tanto a la propia historia de Ezio como a la del ya mítico Altair. Para ello contaremos con nuestras herramientas ya concidas pero además contaremos con un nuevo gadget en nuestro haber, caso del gancho que nos servirá para deslizarnos por cuerdas, al mismo tiempo que se nos desvelará como un arma increíblemente eficaz, con el permiso de las cuchillas ocultas claro. Además habrá un sinfín de añadidos con el fin de hacer todavía más, si cabe, una experiencia de juego gratificante.





El tercer juego del que debo hacer mención no es otro que Bioshock Infinite. La compañía Irrational Games parece que lo ha vuelto a conseguir. Después de sumergirnos en las profundidades de Rapture, y vivir una de las aventuras más macabramente bien hechas, nos trasladan ahora a la otra punta, al cielo infinito, pero sin perder un ápice de lo que supuso Bioshock. Una vez más nos encontramos en un mundo inmersivo y macabro, que intentará de nuevo hacer las delicias de los jugadores, a través de la ciudad en los cielos de Columbia. Donde exploraremos la jugabilidad vertical (la calve, los raíles que conectan las distintas zonas de Columbia, por los cuales nos deslizaremos como si de una montaña rusa se tratara) y abierta. Para ello tendremos a nuestra disposición una gran variedad de armas así como los ya conocidos plásmidos.





Sin duda alguna, para mí, estos representarían los tres ases del E3 de este año, evidentemente hubo mucho más en este evento y de entre ellos habría que destacar algunos como Gears of War 3 de Epic Games. ¿Quién a estas alturas no ha oído mencionar este juego? El videojuego que se mostró como una auténtica revelación y también revolución con su forma de enfocar la acción y su sistema de cobertura, que marcó un antes y un después en la industria del videojuego.

O también se podría destacar el grandioso Uncharted 3 saga que dió una grata sorpresa al revivir los juegos de aventura como nunca antes se había visto. Un soplo de aire fresco a un género que se creía olvidado pero que Naughty Dog con su buen hacer demostró que la temática aventurera en los videojuegos no estaba acabada y eso lo demuestra su tercera entrega de uno de los mejores juegos de esta generación y de todos los tiempos.

O, el nuevo Hitman, Hitman: Absolution, de IO Entertainment. El agente 47 prepara su entrada triunfal con su cuarta entrega.

Y para que no me coma después la cabeza por no haberlos mencionado en el artículo, también habría que destacar Battelfield 3, el shooter bélico que pretende dar un golpe sobre la mesa y desbancar a la todopoderosa saga Call of Duty; o el considerado rey de los juegos de rol, Elders Scroll: Skyrim

Por último, los premios concedidos a los juegos de la presente edición del E3 por la asociación formada por diversos medios de la prensa de videojuegos de EE. UU., la Game Critics Award:

Mejor del Evento:
Bioshock Infinite (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego original:
Bioshock Infinite (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de consola:
The Elder Scrolls V: Skyrim (PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de portátil/móvil:
Sound Shapes (PSVita)

Mejor juego de ordenador:
Bioshock Infinite (PC)

Mejor hardware
PlayStation Vita

Mejor juego shooter:
Battlefield 3 (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de acción/aventura:
Bioshock Infinite (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de rol:
The Elder Scrolls V: Skyrim (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de velocidad:
Forza Motorsport 4 (Xbox 360)

Mejor juego de lucha:
Street Fighter X Tekken (PS3, Xbox 360 y PS Vita)

Mejor juego deportivo:
FIFA 12 (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de estrategia:
From Dust (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego social/casual:
Sound Shapes (PS Vita)

Mejor juego de control por movimientos:
The Legend of Zelda: Skyward Sword (Wii)

Mejor multijugador:
Battlefield 3 (PC, PS3 y Xbox 360)

Mejor juego de distribución digital:
Bastion (PC y Xbox 360)

Y hasta aquí mi breve reseña de lo que fue E3, que no sólo fue esto, sino mucho más. Aquí simplemente, repito, he tocado los puntos más destacables de dicha convención, la cual ha demostrado, una vez más, al mundo, que la industria del videojuego está en plena forma, con grandes títulos y con grandes apuestas por el entretenimiento. Ahora sólo queda esperar para poder disfrutar y poder jugar. Encarnar a una leyenda del espacio que en sus manos está salvar al universo de una raza alienígena desconocida; o ser un aventurero carismático y dispuesto a correr grandes riesgos, siempre preparado para la aventura; o ¿por qué no?, ser un legendario asesino en busca de la verdad que se esconde tras el fruto del Edén; o quizás ser un héroe en una ciudad flotante sumida en el caos y donde una joven parece ser que tiene la llave para la paz. Sea como sea y seáis quien seáis, la clave es divertirse.